کلام بدین جا که رسید ، قلم لرزشی گرفت و ساکت شد آخه  قلم توانایی نوشتن عظمت و نام مقدس عباس رو نداشت

گفتم شاید به یاد زینب بنویسد:

این قامت خمیده و این موی سپید از کیست ؟

چه کسی باور میکند که تو زینبی ؟!

چگونه ممکن است ان عقیله ، ان دردانه و عزیز کرده ی قوم و قبیله ، اکنون  ساکن خرابه ی شام شده باشد

ناگهان به گوش خواهر طنین صدای دلنشن برادر بود که اورا وصیت میکرد:

جان خواهر در غمم زاری مکن

با صدا بهرم عزاداری مکن

معجر از سر ، پرده از رخ وا مکن

آفتاب و ماه را رسوا مکن

هر چه باشد تو علی را دختری

ماده شیرا ، کی کم از شیر نری

با حسینی لب ، هر انچه گفت راز

شه ، به گوش زینبی بشنید باز

گوش عشقا ، زبان خواهد ز عشق

فهم عشقا ، بیان خواهد ز عشق

با زبان دیگری نا آواز نیست

گوش ، دیگر محرم  این راز نیست ....

وقتی سخن به محرم راز رسید ، قلم بنای نافرمانی گذاشت و دیگر هیچ ننوشت

البته حق هم چنین است . مصیبت ال الله چنان  جانسوز است که من  از اینکه خواستم چیزی بنویسم از خودم خجالت کشیدم

بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران